Wilki żyja w stadach (watahach) o licznosci od kilku do 20 osobników. Stada opierają się zwykle na rodzinach do których przyłączają się samotne wilki. W stadzie przewodzi najsilniejsza jednostka (tzw.alfa) lub ich para. Reszta jest podporzadkowana swoistej hierarchii stada. Wedle niektórych źródeł hierarchia dotyczy osobników tej samej płci. Na dole hierarchii znajduje się najsłabszy osobnik. Poza tą hierarchią znajdują się młode którymi opiekuje się stado. Osobniki które nie umieją żyć w stadzie (zwykle osobniki silne i konkurujące z przywódcą stada lub zbyt słabe aby żyć w stadzie) odchodzą aby żyć samotnie lub aby utworzyć nowe stado.

Wilki znakują swój teren głownie przy pomocy wydzieliny zapachowej, moczu i odchodów. Teren tak oznakowany jest 'nietykalny' dla innych wilków o ile nie chcą wdawać się w walkę ze stadem zajmującym ten teren dotychczas. Wilki identyfikują się poprzez indywidualny zapach. Teren zajęty przez jedną watahę może zajmować od 100 do 1000 km². Wielkosć zajmowanego terenu zależy od wielkosći stada jak i od ilosci zwierzyny łownej w danym obszarze.

Wilki łączą się w pary na całe życie. Wilki znane są także z przywiązania do swojej watahy. Razem polują, przekazując sobie informacje i pomagając. Wycie które czasami słyszymy jest po prostu informacją o tym że w danym terenie znajduje się wilk (lub ich grupa) jak i przekazuje informacje o stanie stada, obecnosci zwierzyny itd. Inne wilki słysząc to wiedzą o tym kto i gdzie poluje. Mają w ten sposób szanse aby nie wchodzić sobie w drogę kiedy jest to niewskazane a kiedy można 'wpasć do sąsiadów z wizytą'. Wycie stanowi też element integrujący grupę - ot takie wilcze występy chóralne. Oprócz charakterystycznego wycia wilki wydają wiele innych odgłosów które stanowią elementy swoistego języka umożliwiającego porozumiewanie się w stadzie.